Αριστεία και Τόλμη.

   

   Η δυσφήμηση προσωπικοτήτων, η δαιμονοποίηση της Πίστεως και των Ιδεών τους, η κατασυκοφάντηση και υποτίμηση του έργου τους καθώς  και η διαστρέβλωση της αλήθειας όχι μόνο ως προς τις προθέσεις, αλλά και την απτή ιστορική πραγματικότητα, απετέλεσαν πάγιες τακτικές των νικητών του Β’ Π.Π.

    Μία τέτοια πολεμική, τόσο εν ζωή όσο και μετά τον θάνατό του, δέχτηκε ο Reinhard Tristan Eugen Heydrich. Μία εξόχως Ευγενική σπορά της Γερμανικής φυλής, μία προσωπικότητα την οποία επ’ ουδενί  δεν δύναται να αψηφήσει κάθε υγιής επαναστατική ψυχοσύνθεση η οποία αγωνία να κρατά ψηλά το λάβαρο ενός πολέμου ενάντια στον αφανισμό και τον εξευτελισμό της Ευρώπης. Πόσους συμβολισμούς, αλλά και πόσες ενσαρκώσεις αυτών δυνάμεθα να διακρίνουμε πίσω από τον βίο του. Το όνομά του, γεννημένο από τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του πατέρα του ( Reinhard από την όπερα του πατέρα του Amen ), τον βαγκνερισμό του τελευταίου (Tristan) , αλλά και το σεβασμό στους προγόνους της οικογενείας ( Eugen από τον παππού του).  Από μικρός επέδειξε μέσα από τον συγκερασμό προδιαθέσεως και περιβάλλοντος  τις ικανότητές του στο σχολείο, την μουσική και την άθληση. Εξαίρετος βιολιστής, κολυμβητής, αλλά ακόμη καλύτερος ξιφομάχος. Ένας νέος φέρελπις , μεγαλωμένος σε μία εθνικιστικών φρονημάτων οικογένεια,  ο οποίος ακολούθησε τον δρόμο της πάλης. Συμμετείχε σε πρώιμες ομάδες Freikorps καθώς και σε άλλες πατριωτικές ομάδες. Ακολουθεί η εγγραφή του στο Ναυτικό και μία δεκαετής πορεία ως αξιωματικός  η οποία διακόπτεται κατόπιν αποπομπής του από τον Erich Roeder εξ αφορμής μίας ερωτικής περιπέτειας του νεαρού Heydrich.

   Το 1931 εντάσσεται στο NSDAP και ξεκινά μία μαχητική περίοδος προσφοράς μα και ανελίξεώς του στα SS. Πρωτεργάτης της SD ( Υπηρεσία Ασφαλείας ) και της GESTAPO (μυστική αστυνομία πόλεων) κατόρθωσε μέσω των χαρισμάτων του , αλλά και της εργατικότητάς του να κεντρίσει το ενδιαφέρον και να κερδίσει τον σεβασμό του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ. Η θέση του ως επίτροπος στην Μοραβία – Βοημία τον Σεπτέμβριο του  1941 υπήρξε η απαρχή του τέλους του. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην βρεθεί τρόπος να ξεσπάσει το μένος των Βρετανών προς μία προσωπικότητα η οποία κατόρθωσε να ενσωματώσει στο νέο όραμα για την Ευρώπη τον Τσέχικο λαό. Πόσο μάλιστα όταν αυτή η προσωπικότητα προοριζόταν να μεταβεί και να αναλάβει επίτροπος στην Γαλλία. Μία αντίστοιχη υγιής και αποτελεσματική σύμπραξη μεταξύ Γερμανών και Γάλλων, θα αποτελούσε πιθανότατα ταφόπλακα για το μέλλον του καπιταλιστικού και κομμουνιστικού κόσμου. Κυκλοφορώντας στην Πράγα δίχως καν προσωπική ασφάλεια, με Τσέχους και Γερμανούς εργάτες των περιοχών αυτών  να τον θεωρούν ευεργέτη τους, το επίπεδο προσωπικής ασφαλείας για έναν άνθρωπο ο οποίος είχε συντελέσει στην οργάνωση της ασφάλειας όλου του Τρίτου Ράιχ , ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Η ίδια του η ηρωική  φύση ήταν αυτή η οποία τον οδηγούσε σε αυτό τον δρόμο, ο οποίος αποδείχτηκε, εν τέλει, μοιραίος. Στις  27 Μαΐου του 1942 ο Reinhard Heydrich διέρχεται με το αμάξι του από ενέδρα  εντεταλμένων του Λονδίνου  Τσέχων οι οποίοι ανοίγουν πυρ. Ανταποδίδοντας τα πυρά και τρέποντας σε φυγή τους υπηρέτες του Τσώρτσιλ κατέρρευσε από την αιμορραγία. Εξέπνευσε στις 4 Ιουνίου στα 38 του χρόνια. Υπήρξε ο μόνος ο οποίος μπορούσε να διαδεχτεί τον Αδόλφο Χίτλερ , για αυτό κατόρθωσε να πλήξει τόσο καίρια τον εχθρό, όχι φυσικά όπως η προπαγάνδα των νικητών επιθυμεί ψευδολογώντας να διαδώσει, μα ηθικά. Υπήρξε το νέο Ήθος , υπήρξε το νέο Πρότυπο. Ζωής, μα και Θανάτου.