Καίτη Αργυροπούλου

Σπανίως στην Πατρίδα μας τιμούμε ουσιωδώς Έλληνες ή Ελληνίδες οι οποίοι προσέφεραν έργο αγνό και αειφόρο, έκφραση ευγενικών ψυχοσυνθέσεων μα και παραδείγματα αληθούς αφοσιώσεως και δημιουργικότητος. Μία τέτοια Ελληνίδα υπήρξε και η Καίτη Αργυροπούλου, η γυναίκα η οποία αφοσιώθηκε στην ανάπλαση του δάσους του Υμηττού καθώς και στην αναστήλωση της ιστορικής βυζαντινής Μονής της Καισαριανής.

Γεννημένη στην Αίγυπτο από οικογένεια καταγόμενη από το Πήλιο, σπούδασε Λατινικά και ξένες γλώσσες στην Αγγλία τα χρόνια του Α’ Π.Π.  Επιστρέφοντας στην Ελλάδα γνωρίζει τον σύζυγό της Αλέξανδρο Αργυρόπουλο –γνωστό πρέσβη-  με τον οποίο θα φύγει προς την Ανατολή και έπειτα στις Η.Π.Α. κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π. Κατά την επιστροφή της στην Ελλάδα την δεκαετία του 1960 επισκέπτεται τον Υμηττό και συγκλονίζεται από την ερειπωμένη και γκρεμισμένη ιστορική Μονή καθώς και την οικτρή κατάσταση στην οποία βρισκόταν το δάσος. Τότε αποφασίζει να αφοσιωθεί σε αυτό καθώς και στην αναστήλωση της μονής έχοντας στο μεσοδιάστημα σπουδάσει συντήρηση έργων τέχνης. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Υμηττός γεμίζει δέντρα, ζωή, φυτά, λίμνες και η Κ. Αργυροπούλου αποτελεί μία από τις πρώτες προσωπικότητες στην Ελλάδα η οποία όχι μόνο ευαισθητοποιείται για περιβαλλοντικά ζητήματα, αλλά αφοσιώνεται σε όλη της την ζωή στο Ιερό αυτό έργο.  Δυστυχώς, η ύστατη επιθυμία της να ταφεί στο δάσος δεν έγινε δεκτή από το κατεστημένο της εποχής. Αποτέλεσμα της δράσεως και του παραδείγματός της υπήρξε πληθώρα συγγραφικού έργου,  η δημιουργία και η δράση της Φιλοδασικής Ένωσης Αθηνών, μα κυρίως ο σημερινός βοτανικός κήπος και το αισθητικό δάσος της Καισαριανής το οποίο συνιστά ένα καθημερινό ψυχικό και φυσικό καταφύγιο ηρεμίας , εκγυμνάσεως και αναζωογονήσεως για όσους  καθημερινώς μάχονται στο χάος των αστικών τσιμεντένιων χαραδρών της πρωτευούσης.

Παραδείγματα σαν αυτό, δεν τα τιμούμε μήτε σε κοσμικές εκδηλώσεις, μήτε τα ομαδοποιούμε στον οχετό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της εποχής, εκμηδενίζοντάς τα. Αντλούμε αυτά ακριβώς τα στοιχεία τα οποία χρίζουν θαυμασμού, σεβόμενοι την αφοσίωση και το έργο μιας αξιοθαύμαστης Ελληνίδος παραδειγματίζοντάς μας παράλληλα στον δικό μας Αγώνα.