Περί κατευθύνσεως

Η μοίρα των ευγενέστερων ιδανικών, των αγνότερων αισθημάτων και των ανιδιοτελών θυσιών είναι πολλές φορές ο χυδαίος εκφυλισμός τους, ο θρίαμβος της αποκαθηλώσεώς τους χάριν κάποιου ταπεινού πάθους ή αδυναμίας. Πόση χαρά θα διακρίνουμε στα μάτια των εχθρών  όταν τους δούμε να αντικρίζουν την πληθώρα αυτών που αναζητούν «καταφύγιο» σε – ισμούς  διψώντας για λίγη λάμψη από κάποια περίοδο του παρελθόντος στο προάστιο μιας κατ’ άλλα ασήμαντης ζωής. Πόση χαρά θα διακρίνουμε στα μάτια των εχθρών όταν αυτοί οι οποίοι μιλούν για πατρίδα, φυλή και συντροφικότητα εξευτελίζουν αναίσχυντα τις όποιες επικαλούμενες αρχές τους χάριν των εφήμερων απολαύσεών τους. Μα όση περισσότερη χαρά και αν διακρίνουμε στα μάτια των εχθρών, τόση περισσότερη ορμή θα γεννιέται σε όσους αναζητούν το μονοπάτι ενός δρόμου  διαφορετικού. Εκεί που πορφυροί χιτώνες καλύπτουν κάθε λογής πληγές για να μην τις βλέπουν μήτε οι εχθροί μήτε οι σύντροφοι, εκεί που κανείς δεν μιλά για τον εαυτό του και τις δυσκολίες του μα μονάχα για την Νίκη, εκεί που τα πάθη καίγονται από τις σπίθες στο βλέμμα του Συναγωνιστή, εκεί που με  κρασί και φωτιά κάτω από τον έναστρο ουρανό καίγονται από την τυραννία της σκέψεως οι προδότες και οι δειλοί, όλοι αυτοί που ατίμασαν το Αγνό, το Ιερό και το Αιώνιο για οτιδήποτε  εφήμερο. Και αν μας  συμβουλεύσουν οι λογικοί πως ανθρώπινα είναι και τούτα, οφείλουμε να τους θυμίσουμε πως τόσο το ανθρώπινο όσο και το λογικό τα ξορκίσαμε με μια αράδα στίχων, εκλεκτών λυτρωτών από τα βάσανα του νου τις στιγμές που το δροσερό μέταλλο τυλίγει τους καρπούς, τις στιγμές της ατελείωτης κοπώσεως από τον αγώνα για επικράτηση στην μάχη της επιβιώσεως, τις στιγμές της κτηνωδίας και του πόνου από το μένος των εχθρών, τις στιγμές των αλλεπάλληλων αδιεξόδων και κάθε  στιγμή ισορροπήσεως μεταξύ Ζωής και ενεργού καθημερινού θανάτου. Και αν ακόμη η ίδια η αμφιβολία αναβλύσει και η διαύγεια έχει χαθεί, τότε μονάχα η επιμονή προς την Βορεινή μας κατεύθυνση είναι αυτή η οποία θα  ξεδιαλύνει την ομίχλη και  κάποια στιγμή θα δούμε πάλι καθαρά, είτε με τα μάτια της φυσικής παρουσίας , είτε με εκείνα της ψυχής, την αλήθεια που μας απέκρυψε η τύρβη.

Σε αυτόν τον δύσβατο δρόμο τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν θα ζητιανέψουμε. Τον απαραίτητο ζωτικό μας χώρο δεν τον ζητάμε  και δεν τον διαπραγματευόμαστε. Δεν τον αναλύουμε μήτε τον προσδιορίζουμε σε συντεταγμένες αόριστες. Τον κατακτούμε σε χρόνο και τόπο πραγματικό. Για αυτό τον λόγο σύντροφος μας δεν μπορεί να θεωρηθεί ο εργασιακός αναλυτής, αλλά ο εργάτης, ούτε ο ηθικολόγος, μα ο ηθικός.  Δεν επιθυμούμε τους ποιητές ή τους θεωρητικούς, τους κριτές ή τους υποστηρικτές, τους αναγνώστες ή τους ψηφοφόρους, μα τους Άνδρες που γεννούν και τις Γυναίκες που τεκνοποιούν ένα νέο Αύριο.  Αυτός ο ιδρώτας, αυτό το αίμα και αυτές οι μάχες είναι η μόνη αληθή λαμπρότητα. Η Ιδέα μας υπάρχει όσο υπάρχουν  φορείς της. Ο Σκοπός μας υπάρχει όσο υπάρχουν  αγωνιζόμενοι να τον φέρουν εις πέρας. Η Φυλή μας υπάρχει διαμέσου των δικών μας υπάρξεων και όσων αφήσουμε πίσω μας. Κάθε φορά που θα λογιστούμε την Ιδέα, τον Σκοπό ή την Φυλή θα πρέπει να φέρνουμε κατά νου πρωτίστως τους εαυτούς μας. Αν στις εσωτερικές και εξωτερικές μας μάχες κεντρικός άξων των κινήσεών μας υπήρξε η Ιδέα μας ή κάτι άλλο. Αν κάτι άλλο δρομολόγησε την κίνησή μας τότε αυτό ηγεμόνευσε, αυτό κυριάρχησε και όχι οι επιταγές της Πίστεώς μας.

Αυτό ακριβώς το σημείο είναι όπου γεννιέται η σπίθα για να δώσει την φλόγα σε οποιοδήποτε πεδίο μαχών. Η σύνδεση του εσωτερικού πολέμου με την εξωτερική πάλη. Αυτή η ενδελεχής κατάσταση βιώσεως της θέρμης του Αγώνα άνευ αγκιστρώσεων εκ του παρελθόντος και άνευ ορίων για τις κατακτήσεις του μέλλοντος. Εκεί που τα λεπτά νήματα κόβονται προτού σχηματίσουν το τρομακτικό κουβάρι της συγχύσεως, της υποκρισίας και εν τέλει της καταδίκης της Ιδέας μας εντός των φυλακών του ιδίου μας εκφυλισμού. Ο προσανατολισμός μας είναι πάντοτε βάσει του οίακα του κεντρικού μας άξονα  ο οποίος δεν είναι άλλος από την δημιουργία φορέων μιας αιώνιας Ηλιακής Ιδέας, της οποίας βεβαίως  πλείστες  εκφάνσεις θα βρεθούν στο πρόσφατο παρελθόν της Ευρώπης.

Όλες αυτές οι γνωστές και άγνωστες εκφάνσεις δεν δύναται να αλλάξουν τίποτα άλλο πέραν αυτών που άλλαξαν την περίοδο που έλαβαν χώρα. Σήμερα μπορούν μονάχα να παραδειγματίσουν και να εμπνεύσουν. Να ζουν μέσα στα τραγούδια, τα βιβλία και τις φωτογραφίες. Να διεγείρουν διαμέσου των μηχανισμών της σκέψεως δυνάμεις, αντοχές και κουράγιο που ενυπάρχει μέσα μας,  αλλά δεν του έχουμε επιτρέψει να αναβλύσει λόγω κακής -συνειδητής και μη- χρήσεως αυτών ακριβώς  των «μηχανισμών». Κάθε φορά που μία, δύο, τρείς, εκατό  δυσχέρειες ή δυσκολίες μας οδηγούν προς την παραίτηση, τότε ας επιτρέψουμε στην σκέψη μας να αφουγκραστεί έναν, δύο, εκατό, χίλιους  Φασίστες των οποίων οι σάρκες στοιβάζονταν στα δημοκρατικά κελιά ,  τους χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστές που βίωσαν τον εξευτελισμό, την φρίκη και την ταπείνωση και  όλους εκείνους οι οποίοι  εξέπνευσαν αγωνιζόμενοι για την Ευρώπη των Εθνών στα 13, 14, 15 χρόνια τους. Ποια δύσβατη πλαγιά στην αστική μας ζωή δύναται να ανακόψει την πορεία μας προς την κορυφή της αυτοπραγματώσεως και της Νίκης;  Μονάχα εκείνη στην οποία εμείς θα λυγίσουμε και θα αναπαυθούμε  στην σκιά της, επιλέγοντας κατόπιν μία απ’ τις δύο κόψεις του στομωμένου ξίφους της ντροπής. Είτε την παρατήρηση των υπολοίπων που βρίσκονται χαμηλότερα, είτε την παρατήρηση εκείνων που βρίσκονται  υψηλότερα. Σε κάθε περίπτωση, σε έναν φυσικό κόσμο ο οποίος αενάως διαμορφώνεται και κυλάει, η στάση αποτελεί έναν πρόωρο θάνατο. Και αν όχι φυσικό του ατόμου, αποτελεί σίγουρα φυσικό και μεταφυσικό της Ιδέας.

Αποδίδοντας  λοιπόν την λαμπρότητα του παρελθόντος σε αυτούς που πραγματικά  ανήκει, αφήνοντας όσους θέλουν να αναπαυθούν στην ηρεμία τους, προχωρούμε πάντοτε Εμπρός. Και εκεί που κάποιοι θα βροντοφωνάζουν πως δεν θα περάσουμε , εμείς θα περνάμε , εκεί που κάποιοι θα μας θεωρούν νεκρούς εμείς θα βγαίνουμε ζωντανοί απ ‘ τα χαλάσματα και τα ερείπια, εκεί που η απογοήτευση και η κούραση θα πλημμυρίζει κάποιες καρδιές, εμείς θα διατηρούμε ζωντανό το αιώνιο χαμόγελο. Και ας απορούν οι πολιτικώς ορθοί αν επρόκειτο για   ισορροπία ή  παραφροσύνη, για  χάος ή μεθοδικότητα, για πίστη ή μηδενισμό…