Γέννηση και Θάνατος

"H γέννηση και ο θάνατος δεν μπορούν να θεωρηθούν διαφορετικά παρά ότι ανήκουν εξίσου στην ζωή και το καθένα χρησιμεύει σαν αντίρροπο

του άλλου αφού οι συνθήκες υπάρξεως του ενός απαιτούν οπωσδήποτε και την ύπαρξη του άλλου.

Η γέννηση και ο θάνατος δεν είναι παρά οι δύο άκρες, οι δύο πόλοι της κάθε ζωϊκής εκδήλωσης.

Η ινδική, μία από τις σοφότερες μυθολογίες, το διατυπώνει αυτό με ένα σύμβολο, καθώς στον Σίβα, το θεό του ολέθρου μαζί με περιδέραιο από νεκροκεφαλές του δίνει σαν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το λίγγαμε(lingam), όργανο συμβολικό της γονιμότητος, μιας και ο έρωτας είναι το αντίβαρο του θανάτου.

Είναι το μόνο που έχει ουσιαστική σχέση με τον θάνατο, αφού και τα δύο μαζί αλληλοεξουδετερώνονται και αλληλοσβύνονται.

Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σκέπτονταν και οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, γιατί στολίζανε τις πολύτιμες σαρκοφάγους, με ανάγλυφα, τα οποία μας δείχνουν γιορτές, χορούς, γαμήλιες πομπές, κυνήγια, αγώνες, διονυσιακά πανηγύρια, δηλαδή εικόνες από την εύθυμη πλευρά της ζωής, την πιο χαρούμενη, την πιο έντονη, που άρχιζε από γιορτές και κατέληγε μέχρις και σε ερωτικά συμπλέγματα σατύρων.

Στόχος τους ήτανε, δίχως αμφιβολία να καταπνίξουνε το πνεύμα του θανάτου όσο μπορούσαν πιο φανερά και να προκαλέσουν την αντίθεση του πεθαμένου ανθρώπου που τον μοιρολογούσαν με την αθάνατη ζωή που έχει η Μάνα Φύση.

Παρατηρήστε, τον χειμώνα, το ζωϊκό βασίλειο, π.χ. στον κόσμο των εντόμων, θα δούμε κάθε ένα να συγυρίζει την φωλιά του, για να κοιμηθεί τον βαρύ και χειμωνιάτικο ύπνο του, με τι αξιοζήλευτη τέχνη ετοιμάζει το καβούκι του για να περάσει τον χειμώνα σαν κουκούλι και μία μέρα την άνοιξη να αναγεννηθεί, με όλη την νιότη, την τελειότητα και στο τέλος όταν έρθει η ώρα του θανάτου, όταν ζητούν να βρουν την ανάπαυση τους,αφήνουν κάπου προσεκτικά τα αυγά τους, σε κάποιο κατάλληλο μέρος για να αναπτυχθούν και να αναγεννηθούν μία μέρα ξανανιωμένα μέσα σε ένα καινούριο ον.

Όλη αυτή η ιστορία δεν μοιάζει να είναι σαν μία μεγάλη διδασκαλία και υπόδειξη από τη φύση, για την αθανασία? Θέλει να μας δείξει με κάθε τρόπο ότι μεταξύ του ύπνου και του θανάτου δεν υπάρχει βασική διαφορά και αφού ο ύπνος δεν αποτελεί για την ανθρώπινη ύπαρξη κίνδυνο, έτσι θα αποτελεί και ο θάνατος. Οι προετοιμασίες που κάνει το έντομο για να φτιάξει την φωλιά του, την κυψέλη του, την τρύπα του ή ακόμα και την τροφή για την νύμφη που θα βγει στη ζωή την επόμενη άνοιξη, ενώ αυτό θα έχει πεθάνει ήσυχα, όταν πλέον θα τα έχει αποτελειώσει όλα, είναι απαράλλαχτα όμοιες με την επιμέλεια που δείχνει ο άνθρωπος κάθε βράδυ όταν βάζει τα φορέματα του στη ντουλάπα και ετοιμάζει το πρωϊνό του για την άλλη μέρα, πέφτοντας μετά να κοιμηθεί ήσυχος.

Αυτά όλα δεν θα ήταν δυνατό να συμβαίνουν αν το έντομο που θα πεθάνει χειμώνα, και που τότε βρίσκεται στην πραγματική του ουσία, δεν ήταν το ίδιο και το αυτό με εκείνο που θα βγει την άνοιξη. Έτσι και ο άνθρωπος που πέφτει να κοιμηθεί είναι ο ίδιος με κείνον που την άλλη μέρα το πρωϊ θα ξυπνήσει.

Βάσει όλων αυτών φαίνεται ότι όταν κάθε ζωϊκή ενέργεια πάρει τέλος, θα πρέπει να θεωρηθεί σαν ένα απολαυστικό ξαλάφρωμα της δύναμης που συντηρούσε τόσο καιρό την ενεργητικότητα αυτή και ίσως εξαιτίας αυτού του γεγονότος μπορεί να εξηγηθεί η γαλήνια έκφραση που απλώνεται στα πρόσωπα των περισσοτέρων νεκρών." 

 Αρθούρου Σοπενάουερ, "Άνθρωπος και Κοινωνία"

 Μετάφραση-Απόδοση:Πάτροκλος