Σε κάποιο παλιό βιβλίο του Ανδρέα Δενδρινού εν ονόματι «Μεταίχμιο» υπάρχει ένα κεφάλαιο με τον τίτλο « Εφήμερο» όπου η έννοια και η ουσία του αποτελεί ένα από τα πολλά σημάδια – στίγματα του αρρωστημένου πολιτισμού της μεταβάσεως από τον παραδοσιακό στον σύγχρονο κόσμο. Ως νεότεροι, αντικρύζοντας την μαύρη γραμματοσειρά στο κιτρινωπό χαρτί, μιας και τέτοια βιβλία ουδείς θεώρησε αναγκαίο να ανατυπωθούν, ένας στιγμιαίος τρόμος κατακλύζει την σκέψη. Δίχως να ανατρέξουμε στην ανάλυση του συγγραφέα, με τη σύλληψη μονάχα της ιδέας του, η σκέψη αρχίζει και υπερχειλίζει από εικόνες και γεγονότα της καθημερινότητάς μας, τα οποία επαληθεύουν περίτρανα πως μεγαλώνουμε στην εποχή που ο εχθρός «εφήμερο» αναβλύζει συνεχώς από την κληρονομιά της αστικής κουλτούρας.
Ουδεμία πιθανότητα δύναται να δοθεί στην υπέρβαση της πληθώρας τάσεων και ροπών αντιθέτου φοράς και διευθύνσεως εξ αυτής που ο Αγών μας καλεί να επιλέξουμε, αν δεν λάβει χώρα μία κατά το δυνατόν πλήρη παρατήρηση των χαρακτηριστικών εκείνων τα οποία πάντοτε θα καταστρέφουν σε στιγμιαίο χρόνο, όσα χρόνια μπορεί να χτίζονταν με κόπο και θυσίες. Οι αδυναμίες, τα πάθη, οι «ιδιαιτερότητες» και παρομοίας φύσεως ατομιστικές και εγωιστικές κατά βάση δικαιολογίες αποτελούν το πρωτογενές υλικό της άμμου, όπου όσοι πύργοι και να χτιστούν με αυτήν, όσο περίτεχνα σχέδια και να χαραχθούν πάνω της, όσα στολίδια και χρώματα και αν απλωθούν στα οικοδομήματά της, ένας κυματισμός αρκεί για να τα συντρίψει όλα. Η εφήμερη αντίληψη περί της καθημερινότητας, μία κατ’ εξοχήν συνθήκη υπάρξεως της απαραίτητης συγχύσεως διά την σκέδαση των προσωπικοτήτων και την εκρίζωσή τους από κάθε κέντρο, σταθερά ανελισσομένου και εξελισσομένου, ουδεμία σχέση έχει με την εμπειρική ζωή, την βιωματική δηλαδή κατάσταση της στιγμής. Αυτό, οφείλουμε να το διευκρινίσουμε, μιας και οι «new age» εσωτεριστές, διαλογιζόμενοι και ασκητές μιας γελοίας ατομικής ευδαιμονίας πολλές φορές σκοπίμως διαστρεβλώνουν.
Ανάμεσα, λοιπόν, στις αστικές χαράδρες των τσιμεντένιων κολάσεων, στο εσωτερικό των εκάστοτε κελιών, ο σύγχρονος άνθρωπος αγωνιά για πληθώρα ζητημάτων όπως το γέμισμα του στομαχιού του, την εκτόνωση των ηδονών του, την αύξηση του λογαριασμού του, την εξασφάλιση χρημάτων, την απόκτηση κάποιων αγαθών. Η ζωή των περισσοτέρων αστών είναι απαλλαγμένη από οποιοδήποτε όραμα, ιδανικό ή αξία. Και ακόμη όταν επικαλύπτουν την ύπαρξή τους με κάποιο ιδεολογικό μανδύα, αυτός εξυπηρετεί μονάχα βιώματα, συμπλέγματα ή κατά πλειοψηφία ψυχολογικές ή οικονομικές ανάγκες. Η ζωή δρομολογείται από την ανάγκη καλύψεως των κάθε είδους και ήθους εφήμερων απολαύσεών τους. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, διόλου παράξενο μπορεί να μας φανεί, πως επιλέγουν πράξεις οι οποίες καταστρέφουν ουσιαστικώς, ό,τι φαινομενικώς χτιζόταν επί μακράν.
Στον αντίποδα, όμως, μιας εφήμερης καθημερινότητας, βρίσκεται κάθε άνθρωπος που επιλέγει την αφοσίωση και την πίστη, όχι μόνο σε μία ιδέα ή μία κατάσταση, αλλά στην έμπρακτη ατέρμονη προσπάθεια για αυτήν. Η αντίληψη περί του εφήμερου της φυσικής μας παρουσίας διαφέρει άρδην από την αντίληψη περί του εφήμερου των πεπραγμένων κατά την διάρκεια της. Στην μεν πρώτη κατάσταση συνεπάγεται η αναζήτηση της υπερβάσεως του χρόνου και του εφήμερου μέσω της συνειδητής ένταξής μας στην φυσική κοινότητα της φυλής μας, όπου μόνον εκεί είναι εφικτή και η εκάστοτε αυτοπραγμάτωση, ενώ στην δε δεύτερη κατάσταση, κατ’ ουσίαν κατακρημνίζονται όλα στο βάραθρο της ανυπαρξίας, μιας και όλη η ζωή κινείται γύρω από εφήμερες απολαύσεις ( ακόμη και αν παρουσιάζονται με την μορφή στερήσεων ή πόνου δεν παύουν να αποτελούν εγωιστικές τάσεις) δίχως καμία συνένωση με κάποια υπερβατική αλήθεια. Απλό παράδειγμα, η πατρίδα και η φυλή, η γη δηλαδή και το αίμα, τα οποία αποτελούν ομοούσια στοιχεία με το κέντρο της υπάρξεως κάθε ανθρώπου. Είμαστε άρρηκτα δεμένοι μαζί τους, είτε επιθυμούμε να το δεχτούμε είτε όχι και όποια πραγμάτωση δεν δύναται να λάβει χώρα μακράν αυτών.
Επιστρέφοντας στην εναντίωσή μας στην εφήμερη αντίληψη περί του βίου, η οποία αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του βίου των μαζών, αξίζει να εστιαστεί η προσοχή στους κύριους άξονες οι οποίοι ορίζουν τις συντεταγμένες πάνω στις οποίες διαγράφεται η καθημερινότητα. Βάσει αυτών των αξόνων αναφοράς παρατηρείται, εξηγείται και αναλύεται οποιαδήποτε κίνηση ενός εθνικοσοσιαλιστή. Αν θελήσει κάποιος να κοιτάξει απλώς την αυτοβελτίωση δεν θα καταλάβει τίποτα. Αν πάλι θελήσει να κοιτάξει την εργασία, την οικογένεια, την εκγύμναση ή την όποια άλλη πτυχή της ζωής του μεμονωμένα, πάλι δεν θα καταλάβει τίποτα. Η μόνη δυνατότητα αντιλήψεως του βίου που δρομολογεί ή πρέπει να δρομολογεί είναι εφικτή μέσω μίας ολιστικής θεωρήσεως του Αγώνα . Και επειδή οι επιταγές του Αγώνος αποτελούν σκληρές και επίπονες δοκιμασίες σε σωματικό, ψυχικό, συναισθηματικό και πνευματικό πεδίο, απαιτούν δράση σε τέτοιο βάθος χρόνου , που ο εφήμερος άνθρωπος ουδέποτε θα μπορέσει να αντιληφθεί. Το χτίσιμο ενός οικοδομήματος – φρουρίου της Ελληνικότητος και του Λευκού Ανθρώπου από υλικά που θα αντέξουν τόσο στον χρόνο όσο και στους δύσκολους καιρούς δεν μπορεί να συγκριθεί με κάστρα και εφήμερα χαραγμένα μεγάλα λόγια στις αμμουδιές, πλάι στα κύματα της αστικής εφήμερης πραγματικότητος.
Πολλοί μπορεί να θεωρήσουν πως είμαστε πολύ πίσω ή πως τα βήματά μας είναι πολύ αργά. Άλλοι μπορεί να απορήσουν για την αφοσίωσή μας στην ιεραρχία, σε περίσσειες αρχές ιδεολογικού ήθους και ηθικής ή ακόμη και σε άλλα ζητήματα εκ του εκάστοτε ατομικού βίου. Η μόνη απόκριση σε τέτοιας φύσεως προβληματισμούς είναι απλώς να σκύψουμε το κεφάλι και να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε έστω και για μία σπιθαμή «ζωτικού χώρου», η οποία όμως θα είναι πραγματικά ελεύθερη από εμάς τους ιδίους και ικανή να παραμείνει ελεύθερη τα χρόνια που θα έρθουν.
Στον δρόμο αυτό , δεν χωρούν μήτε το εφήμερο, μήτε οι άνθρωποι του εφήμερου. Υπάρχει χώρος μόνο για εκείνους που κάθε τους στιγμή εντάσσεται σε έναν αγώνα για κάτι Αιώνιο και όλη τους η σκέψη και η δράση, πλάθεται από την βουλητική ανάγκη χτισίματος θεμελίων για να πατήσουν αυτοί που θα έρθουν. Διότι, ο παραδοσιακός άνθρωπος, ο εθνικοσοσιαλιστής, δεν αγωνιά για το αν σήμερα, χθες ή αύριο θα ευημερήσει, θα πάει διακοπές ή θα ταξιδέψει, θα διασκεδάσει ή θα εκτονωθεί. Δεν αγωνιά, για τον αν θα υπάρχουν γύρω του άλλοι που θα τον επευφημούν ή θα τον εχθρεύονται, θα τον κατονομάζουν εθνικοσοσιαλιστή ή ό,τι άλλο. Αγωνιά μονάχα για εκείνες τις στιγμές κατόπιν του φυσικού του τέλους αν αυτοί οι τελευταίοι πιστοί σύντροφοι που μένουν πίσω, αυτοί που συνεχίζουν να κρατούν την δάδα, ψιθυρίσουν πως έφυγε εν τέλει κάποιος, ο οποίος όσο ζούσε αγωνίστηκε για τον εθνικοσοσιαλισμό και την Λευκή Φυλή και άφησε πίσω του γη για να συνεχιστεί η σπορά…
Ουδεμία πιθανότητα δύναται να δοθεί στην υπέρβαση της πληθώρας τάσεων και ροπών αντιθέτου φοράς και διευθύνσεως εξ αυτής που ο Αγών μας καλεί να επιλέξουμε, αν δεν λάβει χώρα μία κατά το δυνατόν πλήρη παρατήρηση των χαρακτηριστικών εκείνων τα οποία πάντοτε θα καταστρέφουν σε στιγμιαίο χρόνο, όσα χρόνια μπορεί να χτίζονταν με κόπο και θυσίες. Οι αδυναμίες, τα πάθη, οι «ιδιαιτερότητες» και παρομοίας φύσεως ατομιστικές και εγωιστικές κατά βάση δικαιολογίες αποτελούν το πρωτογενές υλικό της άμμου, όπου όσοι πύργοι και να χτιστούν με αυτήν, όσο περίτεχνα σχέδια και να χαραχθούν πάνω της, όσα στολίδια και χρώματα και αν απλωθούν στα οικοδομήματά της, ένας κυματισμός αρκεί για να τα συντρίψει όλα. Η εφήμερη αντίληψη περί της καθημερινότητας, μία κατ’ εξοχήν συνθήκη υπάρξεως της απαραίτητης συγχύσεως διά την σκέδαση των προσωπικοτήτων και την εκρίζωσή τους από κάθε κέντρο, σταθερά ανελισσομένου και εξελισσομένου, ουδεμία σχέση έχει με την εμπειρική ζωή, την βιωματική δηλαδή κατάσταση της στιγμής. Αυτό, οφείλουμε να το διευκρινίσουμε, μιας και οι «new age» εσωτεριστές, διαλογιζόμενοι και ασκητές μιας γελοίας ατομικής ευδαιμονίας πολλές φορές σκοπίμως διαστρεβλώνουν.
Ανάμεσα, λοιπόν, στις αστικές χαράδρες των τσιμεντένιων κολάσεων, στο εσωτερικό των εκάστοτε κελιών, ο σύγχρονος άνθρωπος αγωνιά για πληθώρα ζητημάτων όπως το γέμισμα του στομαχιού του, την εκτόνωση των ηδονών του, την αύξηση του λογαριασμού του, την εξασφάλιση χρημάτων, την απόκτηση κάποιων αγαθών. Η ζωή των περισσοτέρων αστών είναι απαλλαγμένη από οποιοδήποτε όραμα, ιδανικό ή αξία. Και ακόμη όταν επικαλύπτουν την ύπαρξή τους με κάποιο ιδεολογικό μανδύα, αυτός εξυπηρετεί μονάχα βιώματα, συμπλέγματα ή κατά πλειοψηφία ψυχολογικές ή οικονομικές ανάγκες. Η ζωή δρομολογείται από την ανάγκη καλύψεως των κάθε είδους και ήθους εφήμερων απολαύσεών τους. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, διόλου παράξενο μπορεί να μας φανεί, πως επιλέγουν πράξεις οι οποίες καταστρέφουν ουσιαστικώς, ό,τι φαινομενικώς χτιζόταν επί μακράν.
Στον αντίποδα, όμως, μιας εφήμερης καθημερινότητας, βρίσκεται κάθε άνθρωπος που επιλέγει την αφοσίωση και την πίστη, όχι μόνο σε μία ιδέα ή μία κατάσταση, αλλά στην έμπρακτη ατέρμονη προσπάθεια για αυτήν. Η αντίληψη περί του εφήμερου της φυσικής μας παρουσίας διαφέρει άρδην από την αντίληψη περί του εφήμερου των πεπραγμένων κατά την διάρκεια της. Στην μεν πρώτη κατάσταση συνεπάγεται η αναζήτηση της υπερβάσεως του χρόνου και του εφήμερου μέσω της συνειδητής ένταξής μας στην φυσική κοινότητα της φυλής μας, όπου μόνον εκεί είναι εφικτή και η εκάστοτε αυτοπραγμάτωση, ενώ στην δε δεύτερη κατάσταση, κατ’ ουσίαν κατακρημνίζονται όλα στο βάραθρο της ανυπαρξίας, μιας και όλη η ζωή κινείται γύρω από εφήμερες απολαύσεις ( ακόμη και αν παρουσιάζονται με την μορφή στερήσεων ή πόνου δεν παύουν να αποτελούν εγωιστικές τάσεις) δίχως καμία συνένωση με κάποια υπερβατική αλήθεια. Απλό παράδειγμα, η πατρίδα και η φυλή, η γη δηλαδή και το αίμα, τα οποία αποτελούν ομοούσια στοιχεία με το κέντρο της υπάρξεως κάθε ανθρώπου. Είμαστε άρρηκτα δεμένοι μαζί τους, είτε επιθυμούμε να το δεχτούμε είτε όχι και όποια πραγμάτωση δεν δύναται να λάβει χώρα μακράν αυτών.
Επιστρέφοντας στην εναντίωσή μας στην εφήμερη αντίληψη περί του βίου, η οποία αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του βίου των μαζών, αξίζει να εστιαστεί η προσοχή στους κύριους άξονες οι οποίοι ορίζουν τις συντεταγμένες πάνω στις οποίες διαγράφεται η καθημερινότητα. Βάσει αυτών των αξόνων αναφοράς παρατηρείται, εξηγείται και αναλύεται οποιαδήποτε κίνηση ενός εθνικοσοσιαλιστή. Αν θελήσει κάποιος να κοιτάξει απλώς την αυτοβελτίωση δεν θα καταλάβει τίποτα. Αν πάλι θελήσει να κοιτάξει την εργασία, την οικογένεια, την εκγύμναση ή την όποια άλλη πτυχή της ζωής του μεμονωμένα, πάλι δεν θα καταλάβει τίποτα. Η μόνη δυνατότητα αντιλήψεως του βίου που δρομολογεί ή πρέπει να δρομολογεί είναι εφικτή μέσω μίας ολιστικής θεωρήσεως του Αγώνα . Και επειδή οι επιταγές του Αγώνος αποτελούν σκληρές και επίπονες δοκιμασίες σε σωματικό, ψυχικό, συναισθηματικό και πνευματικό πεδίο, απαιτούν δράση σε τέτοιο βάθος χρόνου , που ο εφήμερος άνθρωπος ουδέποτε θα μπορέσει να αντιληφθεί. Το χτίσιμο ενός οικοδομήματος – φρουρίου της Ελληνικότητος και του Λευκού Ανθρώπου από υλικά που θα αντέξουν τόσο στον χρόνο όσο και στους δύσκολους καιρούς δεν μπορεί να συγκριθεί με κάστρα και εφήμερα χαραγμένα μεγάλα λόγια στις αμμουδιές, πλάι στα κύματα της αστικής εφήμερης πραγματικότητος.
Πολλοί μπορεί να θεωρήσουν πως είμαστε πολύ πίσω ή πως τα βήματά μας είναι πολύ αργά. Άλλοι μπορεί να απορήσουν για την αφοσίωσή μας στην ιεραρχία, σε περίσσειες αρχές ιδεολογικού ήθους και ηθικής ή ακόμη και σε άλλα ζητήματα εκ του εκάστοτε ατομικού βίου. Η μόνη απόκριση σε τέτοιας φύσεως προβληματισμούς είναι απλώς να σκύψουμε το κεφάλι και να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε έστω και για μία σπιθαμή «ζωτικού χώρου», η οποία όμως θα είναι πραγματικά ελεύθερη από εμάς τους ιδίους και ικανή να παραμείνει ελεύθερη τα χρόνια που θα έρθουν.
Στον δρόμο αυτό , δεν χωρούν μήτε το εφήμερο, μήτε οι άνθρωποι του εφήμερου. Υπάρχει χώρος μόνο για εκείνους που κάθε τους στιγμή εντάσσεται σε έναν αγώνα για κάτι Αιώνιο και όλη τους η σκέψη και η δράση, πλάθεται από την βουλητική ανάγκη χτισίματος θεμελίων για να πατήσουν αυτοί που θα έρθουν. Διότι, ο παραδοσιακός άνθρωπος, ο εθνικοσοσιαλιστής, δεν αγωνιά για το αν σήμερα, χθες ή αύριο θα ευημερήσει, θα πάει διακοπές ή θα ταξιδέψει, θα διασκεδάσει ή θα εκτονωθεί. Δεν αγωνιά, για τον αν θα υπάρχουν γύρω του άλλοι που θα τον επευφημούν ή θα τον εχθρεύονται, θα τον κατονομάζουν εθνικοσοσιαλιστή ή ό,τι άλλο. Αγωνιά μονάχα για εκείνες τις στιγμές κατόπιν του φυσικού του τέλους αν αυτοί οι τελευταίοι πιστοί σύντροφοι που μένουν πίσω, αυτοί που συνεχίζουν να κρατούν την δάδα, ψιθυρίσουν πως έφυγε εν τέλει κάποιος, ο οποίος όσο ζούσε αγωνίστηκε για τον εθνικοσοσιαλισμό και την Λευκή Φυλή και άφησε πίσω του γη για να συνεχιστεί η σπορά…
Μιας και μιλάμε για εφήμερο, ενδιαφέρον είναι και το παρακάτω κείμενο του Evola.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://ns-hellas.blogspot.com/2010/01/julius-evola-1971.html
Ο άνθρωπος πού πάσχει από τήν κοινότοπη αυτήν μορφή αποπνευματοποιήσεως(εφήμερο), χάνει σταδιακά τήν αλθινή του προσωπικότητα. Η ζωή του, στερημένη από κάθε εσώτερο προσανατολισμό,ρυθμίζεται από τίς κοινωνικές συμβατότητες, τήν κοινή γνώμη, τίς προκαταλήψεις τής εποχής του. Είναι ολότελα εξαρτημένος από τό περιβάλλον του. Ζεί μονάχα μέσα σέ μιά συμβατική ενοχή, γιατί τόν κατατρέχει ο φόβος τού σκανδάλου, τό άγχος τής γνώμης τών άλλων γιά τό ψευτοΕΓΩ πού έχει καλλιεργηθεί εντός του. Κοινό καί μονοσήμαντο μέτρο τού αποπνευματοποιημένου είναι η συμβατικότητα. Η αναγωγή τούτη σέ ένα κοινό μέτρο, οί ομοιόμορφες κρίσεις, κοντολογίς η υποταγή, δέν είναι παρά η γελοιογραφία τής ελεύθερης αποδοχής τού αναπόδραστου νόμου τού πνεύματος, νόμο στόν οποίον ο εξεγερμένος ενάντια στό πνεύμα, αποπνευματοποιημένος άνθρωπος, δέν θέλησε ή δέν μπόρεσε νά υπακούσει. Η ψυχική του ανισορροπία θά είναι καί η τιμωρία τής φτηνής αυτής εξεγέρσεως πού, σέ τελευταία ανάλυση, αποτελεί μιά μορφή διεστραμμένης υποταγής.
ΑπάντησηΔιαγραφή